«Ἐπαινῶ γλῶτταν εὔφημον φέρειν, σιγᾶν ὅπου δεῖ καί λέγειν τά καίρια» (Αισχύλος)
«Ἐπαινῶ γλῶτταν εὔφημον φέρειν, σιγᾶν ὅπου δεῖ καί λέγειν τά καίρια» (Αισχύλος) – Σαράντος Ι. Καργάκος
Πρόλογος: Με την αποφθεγματική αυτή ρήση ο αρχαίος τραγικός επαινεί αυτούς που λένε εύφημους λόγους, σιωπούν όταν πρέπει και μιλάνε όταν πρέπει και όπως πρέπει. Είναι απαραίτητο όμως, για την ανάπτυξη του θέματος, να διευκρινίσουμε τη σημασία του όρου «εύφημος». Με τη λέξη αυτή υπονοείται ο εκφραζόμενος με εύσημες κι ευοίωνες λέξεις λόγος, αυτός που ο λαός μας τόν αποκαλεί χαρακτηριστικά καλό λόγο.
1. Ο εύφημος λόγος: Σε ποιες περιπτώσεις όμως ο λόγος είναι καλός; Η γλώσσα, κατά τον Δημόκριτο, είναι «ψυχής άγγελος». Ο έναρθρος λόγος είναι ο καθρέφτης της ψυχής και του πνεύματος, γιατί μ’ αυτόν ο άνθρωπος εξωτερικεύει και τον εσωτερικό του κόσμο. Ο λόγος αυτός όταν χρησιμοποιείται για καλό, κατευθυνόμενος, από τη λογική, εύλογα μπορεί να θεωρηθεί «εύφημος». Παρακάτω επισημαίνουμε τις κυριότερες περιπτώσεις καλού λόγου.
α) Ο επαινετικός: Με το λόγο αυτό απονέμεται ηθική βράβευση σ’ αυτόν που εκτελεί μ’ ευσυνειδησία το έργο του ή σ’ αυτόν που πραγματοποίησε κάτι αξιόλογο στη ζωή του. Ο επαινούμενος συναισθάνεται μια βαθύτατη ψυχική ικανοποίηση και γεννιέται μέσα στην ψυχή του ο ζήλος να εντείνει και τις σωματικές και τις πνευματικές του δυνάμεις, για να επιτελέσει αξιολογότερα έργα, ώστε ν’ ανταποκριθεί στις προσδοκίες των συνανθρώπων του. Ιδιαίτερα, επιβάλλεται ν’ απονέμεται έπαινος στους αθλητές της αρετής, γιατί, όπως είπε τις σοφός: «μισθός γαρ αρετής έπαινος».
β) Ο παραινετικός: Μ’ αυτόν προσπαθούμε να συμβουλεύσουμε τους νέους κι απειρότερους για τα όσα πρέπει να κάνουν ή ν’ αποφύγουν στη ζωή, να κατευθύνουμε το βήμα τους σε στόχους επιτυχίας ή να νουθετήσουμε και να ξαναφέρουμε στο σωστό δρόμο συνάνθρωπο μας, που ξέφυγε από την ευθεία. Ο παραινετικός λόγος δικαιώνει απόλυτα τη ρήση των προγόνων μας: «Ομιλία πάντων βροτοῖσι γίγνεται διδάσκαλος».
γ) Ο παρηγορητικός: Επειδή η ζωή είναι μια πολεμική επιχείρηση, είναι φυσικό ο άνθρωπος να δοκιμάσει συχνά την πίκρα της ήττας, της αποτυχίας, της συμφοράς. Στις δύσκολες αυτές στιγμές, ο παρηγορητικός λόγος είναι αυτός που θα σταλάξει βάλσαμο στην ψυχή, θ’ αναζωπυρώσει το ηθικό, θα φτερώσει ελπίδες και θ’ αναγεννήσει σωματικά και ψυχικά τον άνθρωπο.
Οι αρχαίοι τόσο μεγάλη σημασία έδιναν στον καλό λόγο, ώστε έθεσαν σαν κανόνα ζωής το «ἐν παντί τόπῳ καί χρόνῳ εὐφημεῖν». Σαν υπόδειγμα μάλιστα έφερναν το βασιλιά της Πύλου, τον Νέστορα, από τη γλώσσα του οποίου έρεε λόγος γλυκύτερος από μέλι, όπως λέει ο Όμηρος.
2. Ο κακός λόγος: Ο άνθρωπος όμως, όπως συχνά δεν κάνει το καλό, ούτε και τό λέει. Στην περίπτωση αυτή μιλάμε όχι για εύφημο, αλλά για κακό λόγο. Οι συνέπειες του είναι πολύ συχνά τόσο οδυνηρές, ώστε να δικαιώνεται απόλυτα ο αρχαίος λόγος : «Γλῶσσα μέν ἀνόστεος, ὀστέα δέ θραύει». Μπορούμε να επισημάνουμε πολλές περιπτώσεις κακού λόγου :
α. Συκοφαντία: Είναι η ειδεχθέστερη μορφή κακού λόγου. Την κακοποιό δύναμή της υποδηλώνει το ακόλουθο περιστατικό: Κάποτε ρώτησαν τον Παυσανία, αν είναι κοφτερό το ξίφος του, κι αυτός αποκρίθηκε: «Ὀξύτερον διαβολῆς». Πράγματι οι πληγές της συκοφαντίας επουλώνονται δυσκολότερα από τις πληγές του ξίφους. Γιατί τα ψυχικά τραύματα δύσκολα ή καθόλου δεν εξαλείφονται. «Και αν θεραπεύσει το έλκος ο δεδηγμένος, ή ουλή μένει της διαβολής». Βέβαια σε πολλές περιπτώσεις η συκοφαντία καταρρίπτεται και ο συκοφαντημένος, αν μάλιστα είναι αθώος, αποκαθίσταται στη συνείδηση των συνανθρώπων του. Γιατί, όπως λέει κι ο Ουγκώ, «από έναν κύκνο δεν μπορεί να πέσουν παρά λευκά φτερά».
β. Κολακεία: Όσων όμως αγαθών αποτελεσμάτων αιτία είναι ο έπαινος, όταν είναι δίκαιος, τόσων κακών γίνεται αιτία, όταν είναι ψεύτικος κι εκτρέπεται σε κολακεία. Ένας τέτοιος έπαινος κάνει αθύρματα στα χέρια των κολάκων πολλούς αξιόλογους ανθρώπους. Οι ψεύτικοι έπαινοι σκοτίζουν και τυφλώνουν το λογικό. Δημιουργούν ψευδαισθήσεις στους επαινούμενους, οι οποίες τούς παρασύρουν σ’ ενέργειες άλλοτε κωμικές και άλλοτε τραγικές. Χρειάζεται μεγάλη ψυχική αντοχή ο άνθρωπος, για ν’ αντέξει στο «άπιστο θυμίαμα της κολακείας», όπως το λέει ο Κάλβος. Αλλ’ επειδή η ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου παρουσιάζουν στιγμές αδυναμίας, μπορούν οι κόλακες με ψεύτικους επαίνους κι επίπλαστους περιποιητικούς λόγους να παγιδεύουν το συνάνθρωπό τους και να τόν κάνουν θύμα τους. Γι’ αυτό οι αρχαίοι έλεγαν: «Κρεῖττον εἰς κόρακας ἤ εἰς κόλακας ἐμπεσεῖν· οἱ μέν γάρ ἀποθανόντος διαφθείρουσι τό σῶμα, oἱ δέ τήν ψυχήν λυμαίνονται».
γ. Η κομπορρημοσύνη: Είναι ο λόγος των αλαζονικών, των ματαιόδοξων ανθρώπων, που μ’ αυτόν εξυψώνουν κι εξυμνούν τον εαυτό τους και τα έργα τους. Αυτό όχι μόνο είναι δυσάρεστο κι ενοχλητικό για τους άλλους, αλλ’ επιζήμιο και για τους αυτοεγκωμιαζόμενους. Ο κόσμος τούς αποφεύγει κι έτσι βαθμιαία πέφτουν σε κοινωνική απομόνωση.
δ. Η υβρεολόγια και η χυδαιολογία: Πρόκειται για εκδήλωση μικρών κι ευτελούς αξίας ατόμων. Αυτοί, μη έχοντας πραγματικό σθένος, χρησιμοποιούν κάθε λογής βρισιές, για να καλύψουν την αδυναμία τους, όπως ακριβώς τα πλοία που τρέπονται σε φυγή και καλύπτονται με προπέτασμα καπνού. Άλλοι πάλι, μη έχοντας καμιά πνευματικότητα και ψυχική καλλιέργεια, ρέπουν προς τη χυδαιολογία. Αυτοί μοιάζουν με τα σκουλήκια, που μόνο στην κοπριά βρίσκουν το φυσικό τους χώρο.
ε. Το ψέμα χαρακτηρίζει ανθρώπους με δουλικό φρόνημα, με «μικράν ψυχήν κατάπτυστον», ανθρώπους δειλούς και στερημένους από κάθε ψυχική δύναμη και αξιοπρέπεια. Για τους αρχαίους μάλιστα η αλήθεια ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα ελευθέρων ανθρώπων, ενώ το ψέμα ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα ανθρώπων με δουλικό φρόνημα, όπως φαίνεται από τη βαρυσήμαντη φράση: «Ψεύδεσθαι ἀνελεύθερον, ἀλήθεια γενναῖον». Το ψέμα κατεβάζει σ’ επίπεδο μικρότητας τον άνθρωπο και τόν υποδουλώνει στο φόβο, ενώ η αλήθεια τόν ελευθερώνει εσωτερικά, σύμφωνα με το λόγο του Πλάτωνα: «Ψεύδεσθαι δουλοπρεπές, ἐλευθεροποιός ἡ ἀλήθεια». Με τα παραπάνω συμφωνεί και η νεώτερη ελληνική αντίληψη, όπως εκφράζεται σε μια παροιμιακή έκφραση του Βιτζέντζου Κορνάρου: «Ὅποιος τά ψέματα λαλεῖ, δίχως ἀντριά λογᾶται». Το ίδιο δέχεται και η ηθική του Χριστιανισμού διδασκαλία: Όταν η αλήθεια βιώνεται και υπηρετείται πιστά, αποτελεί την πιο μεγάλη λυτρωτική δύναμη «Καί γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Παύλος: 1η προς Τιμόθεο).
3. Το σιγᾶν ὅπου δεῖ: Αν ο λόγος είναι άργυρος, η σιωπή είναι χρυσός, έλεγαν οι παλαιοί. Πολλές φορές οι άνθρωποι μετανοούν για τα λόγια τους, αλλά ποτέ για τη σιωπή τους. Ένας επιφανής Άγγλος πολιτικός συνήθιζε να λέει: «Στη διάρκεια μιας μακριάς ζωής έμαθα να καταπίνω πολλές φορές τα λόγια μου και βρήκα ότι αυτό αποτελεί μια πολύ καλή θρεπτική δίαιτα».
Είναι όμως αναγκαίο να εξετάσουμε σε ποιες περιπτώσεις ο άνθρωπος δεν πρέπει να μιλάει:
α. Η άγνοια: Πρώτα – πρώτα αυτό επιβάλλεται, όταν ο άνθρωπος δεν κατέχει ένα ζήτημα. Αν μιλήσει, θα κάνει ασφαλώς εμφανέστερη την αμάθειά του. Κι όμως πάρα πολλοί, κυρίως οι ημιμαθείς, είναι πρόθυμοι με πρωτοφανή αυταρέσκεια να μιλάνε «dere communes civile et quibus damalis» (= περί παντός κοινώς γνωστού και τίνων άλλων ακόμη), λέγοντας απροσδιόνυσα κι ανεπίτρεπτα πράγματα. Η γελοιοποίηση είναι η τελική κατάληξή τους.
β. Η διδαχή: Η σιωπή επίσης επιβάλλεται, όταν πρόκειται ν’ ακούσουμε μεγαλύτερους ή σοφότερους, από τους οποίους μπορούμε πολλά να διδαχθούμε. Στην αρχαία Σπάρτη ήταν ανεπίτρεπτο στους νέους να μιλάνε μπροστά στους μεγάλους.
γ. Το απόρρητο: «Μή πάντα πρός πάντα ῥητά», έλεγαν οι αρχαίοι. Πράγματι, υπάρχει μια επαγγελματική αλλά και κοινωνική δεοντολογία, που μάς εμποδίζει ν’ αποκαλύπτουμε ό τι μάς εμπιστεύτηκαν οι άλλοι. Αυτό κατά κύριο λόγο επιβάλλεται στους ιερείς, στους νομικούς και στους γιατρούς. Αυτοί ασκούν ένα υψηλό κοινωνικό λειτούργημα και είναι σοβαρό παράπτωμα το ν’ αποκαλύπτουν όσα οι άλλοι τούς έχουν εμπιστευθεί. Ειδικά για τους γιατρούς, οι αρχαίοι πίστευαν ότι η φλυαρία τους είναι μια αρρώστια που προστίθεται πάνω στην αρρώστια του ασθενή: «Ἰατρός ἀδόλεσχος ἐπί νόσῳ νόσος». Αποτελεί δείγμα υψηλής κοινωνικής αγωγής η τήρηση ενός μυστικού και γι’ αυτό επιβάλλεται η πλήρης συμμόρφωση σ’ αυτό που παράγγελναν οι αρχαίοι: «Λόγων ἀπορρήτων ἐκφοράν μή ποιοῦ».
δ. Η προδοσία: Αν η αποκάλυψη ιδιωτικού μυστικού συνιστά σοβαρό παράπτωμα, ασφαλώς η αποκάλυψη κρατικών μυστικών συνιστά έγκλημα που τιμωρείται με την εσχάτη των ποινών. Αλλά και αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να συνοδεύει αιώνια καταισχύνη εκείνους που ο λόγος τους υπήρξε Πάρθιο βέλος στα νώτα της μαχόμενης πατρίδας. Τ’ όνομα ενός Εφιάλτη κι ενός Πήλιου Γούση είναι συνώνυμα της πιο ειδεχθούς εγκληματικής ενέργειας.
ε. Ο στοχασμός : «Tacere est magna res», λέει ο Λατίνος ποιητής Μαρτιάλης. Αυτό συχνά επιβάλλεται στους ανθρώπους του πνεύματος, για να μπορούν να στοχάζονται. Με τη μόνωση και τη σιγή ο στοχαστής αποσφραγίζει τα μυστικά της ζωής. Κι όπως ακριβώς ο Θεός μιλάει με τη σιωπή του στις ψυχές των πιστών, έτσι και μερικοί μύστες συλλαμβάνουν με το λογισμό το άρρητο ρήμα της δημιουργίας.
4. Το λέγειν τά καίρια: Αν όμως ο άνθρωπος πρέπει να μιλήσει, πώς πρέπει να μιλήσει; Ο αρχαίος τραγικός αποφαίνεται: «Λέγειν τά καίρια». Ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι ακαιρολόγος, αμετροεπής, φλύαρος. Είναι ανάγκη να γνωρίζει, αν πρέπει να μιλήσει, πότε να μιλήσει και πώς να μιλήσει, ακολουθώντας τη θαυμάσια αρχή του Ισοκράτη: «Δύο καιρούς ποιοῦ τοῦ λέγειν, περί ὧν οἶσθα καί περί ὧν ἀναγκαῖόν ἐστι λέγειν». Ο λόγος πρέπει ν’ ακούγεται στην κατάλληλη στιγμή, να είναι σαφής και ακριβής και να διακρίνεται από την αίσθηση του περιττού. Ο Πυθαγόρας καθόριζε σαν αρχή της ζωής το «μή ἐν πολλοῖς ὀλίγα λέγε, ἀλλ’ ἐν ὀλίγοις πολλά». Ο τρόπος έκφρασης αυτός υπήρξε το ιδανικό των αρχαίων Σπαρτιατών. Η αγωγή των νέων στη Σπάρτη αποσκοπούσε στη διατύπωση πυκνών νοημάτων με όσο το δυνατό λιγότερες λέξεις. Γι’ αυτό ο λακωνικός τρόπος έκφρασης θεωρούνταν πυρήνας της φιλοσοφίας, όπως μαρτυρεί το περιλάλητο απόφθεγμα: «Τό λακωνίζειν ἐστι φιλοσοφεῖν».
Επίλογος: Από τα παραπάνω διαπιστώνεται ότι κοινωνική αγωγή κι ευπρέπεια επιβάλλουν σαν αναγκαίο κανόνα ζωής το «λάλει ἅ δεῖ, ὅτε δεῖ, ὑπέρ ὧν δεῖ». Είναι όμως απαραίτητο να διευκρινιστεί ότι η αξία του λόγου δεν είναι ανάλογη με το μέγεθός του. Όσο γι’ αυτό, ας θυμηθούμε την περίπτωση του Πασκάλ, ο οποίος σε μια μακροσκελή προς έναν φίλο του επιστολή τού ζητούσε συγγνώμη, γιατί δεν είχε χρόνο να τού γράψει… λιγότερα.
ΕΡΓΑΣΙΑ: «Τον άνθρωπο πρέπει να τόν υπολογίζεις όχι από τον τρόπο που μιλάει, αλλ’ από τον τρόπο που σιωπά».
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
1. «Λόγος ἄνευ λόγου κενός ἐστι».
2. «Πληγή ξίφους κουφότερα (=ελαφρότερη) γλώσσης· τό μέν γάρ τό σῶμα, ἡ δέ τήν ψυχήν τιτρώσκει (= τραυματίζει)».
3. «Ζεύς μεγάλους κόμπους γλώττης ὑπερεχθαίρει» (Σοφοκλής).
4. «Λαλήσας πολλάκις μετενόησα, σιωπήσας οὐδέποτε».
5. «Οἱ κράτιστοι τῶν ἀνθρώπων βραχυλογώτατοι» (Επίκτητος).
6. «Πολυλογία πολλά σφάλματα ἔχει, τό δέ σιγᾶν ἀσφαλές».
7. «Ἀπιστοῦνται δ’ oἱ λάλοι κἄν ἀληθεύωσιν» (Πλούταρχος).
6. «Η συντομία είναι αξιέπαινο συστατικό της ευγλωττίας» (Κικέρων).
7. «Γλῶτταν εὔφημον κεκτῆσθαι» (= ο άνθρωπος οφείλει να διαθέτει γλώσσα, που αποστρέφεται τους κακούς λόγους).
8. «Ἀεί τήν γλῶτταν μή προτρέχειν τοῦ νοῦ» (Χίλων).
9. «Σφράγιζε τούς μέν λόγους σιγῇ, τήν δέ σιγήν καιρῷ» (Σόλων).
10. «Οὗ μή ἐστι καιρός, μή μακράν βούλου λέγειν» (Σοφοκλής).
11. «Τό δέον ἐν τῷ δέοντι καί λέγειν καί σιγᾶν καί ποιεῖν καί ἐᾶν» (Γοργίας).
12. «Γλῶσσαν μίαν ἡ φύσις τοῖς ἀνθρώποις δέδωκε, δύο δέ ὦτα, ἵνα διπλασίονα, ὧν λέγομεν, παρ’ ἐτέρων ἀκούομεν» (Δημόκριτος).
13. «Γλῶσσα πολλῶν ἐστι αἰτία κακῶν».
14. «Ἡγοῦ τῶν ἀκουσμάτων πολλά πολλῶν εἶναι χρημάτων κρείττω» ( Ισοκράτης).
15. «Κατανάλισκε τήν ἐν τῷ βίῳ σχολήν εἰς τήν τῶν λόγων φιληκοΐαν. Οὕτω γάρ, τά τοῖς ἄλλοις χαλεπῶς εὑρημένα συμβήσεταί σοι ῥαδίως μανθάνειν»
(Ισοκράτης).
16. «Λέγε εἰδώς».
17. «Λοιδορούμενός ποτε Ἀρίστιππος ὁ Κυρηναῖος ἀνεχώρει· τοῦ δέ ἐπιδιώκοντος εἰπόντος «τί φεύγεις;», ὅτι, φησί, τοῦ μέν κακῶς λέγειν σύ τήν ἐξουσίαν ἔχεις, τοῦ δέ μή ἀκούειν ἐγώ».
18. «Λύπης ἰατρός ἐστιν ἀνθρώποις λόγος».
19. «Ὅστις ἐν λόγῳ οὐ πταίει, τέλειός ἐστιν».
20. «Εἰ βούλει καλῶς ἀκούειν, μάθε καλῶς λέγειν. Μαθών δέ καλῶς λέγειν, πειρῶ καλῶς πράττειν καί οὕτω καρπώσει τό καλῶς ἀκούειν».
21. «Ἀνδρός χαρακτήρ ἐκ λόγου γνωρίζεται» (Μένανδρος).