Το 1976 η ελληνική γλώσσα έπαθε μεγάλη (ιστορική) ζημιά. Ήταν τότε που πετάξαμε την Καθαρεύουσα. Μαζί με την Καθαρεύουσα πετάξαμε θησαυρό. Οδηγηθήκαμε εκεί από πάθη και όχι από μυαλό. Δεν ήταν η Καθαρεύουσα που έπρεπε να είχαμε πετάξει, αλλά οι δύο λέξεις: καθαρεύουσα» και «δημοτική».
Στην θέση των δύο αυτών λέξεων έπρεπε να είχαμε βάλει τις λέξεις «Αυστηρή ελληνική» και «Απλή ελληνική». Όπως το κάνουν όλες οι γλώσσες του κόσμου. Και όχι μόνον οι γλώσσες αλλά και όλες οι επιστήμες και τέχνες του κόσμου. Διότι το κύριο επιχείρημα για την κατάργηση της Καθαρεύουσας ήταν ότι ο λαός δεν την καταλαβαίνει, δεν την μιλάει στο σπίτι του. Ατοπο επιχείρημα! Δεν είναι μόνο την Καθαρεύουσα που δεν καταλαβαίνει ο λαός, αλλα και τα ανώτερα/ανώτατα μαθηματικά, την κλασσική μουσική, την ανώτερη ζωγραφική κτλ. Κανεις όμως δεν διανοήθηκε να κλείσει την μαθηματική σχολη του πανεπιστημίου, τα ωδεία, την συμφωνική μουσική, τις οπερες, τις ανώτατες σχολές καλων τεχνων. Αν αγαπάμε τον λαό πρέπει να τον μορφώνουμε (να τον υψώνουμε) και όχι να κατεβάσουμε την Γνώση στο επίπεδο του λαού.