Την Πόλη που γεννήθηκα αγάπησα σαν μάνα
βαθύ τραγούδι μέσα μου, Βυζαντινή καμπάνα.
Το σπίτι που μεγάλωσα στη γειτονιά του Πέρα
μου έγραψε η μοίρα μου ν'αφήσω κάποια μέρα.
Η θάλασσα του Μαρμαρά τα μάτια μου γεμίζει
κι η ψυχή μου ξεκινά καράβι που αρμενίζει,
με αγεράκι πρωινό, για Πρώτη κι Αντιγόνη,
για Χάλκη, Πρίγκηπο γλυκιά, μα τ'όνειρο τελειώνει.
Αχ Πόλη μου δεν το μπορώ, πώς να σε λησμονήσω
τις μνήμες απ'το παρελθόν σε μια στιγμή να σβήσω.
Μπορεί να έχω να σε δώ δεκάδες χρόνια τώρα
μα στην καρδιά μου πάλλεσαι κάθε στιγμή και ώρα.
Τ'αρχοντικά στον Βόσπορο στέκονται λυπημένα
της Ρωμιοσύνης ψάχνουνε τα ίχνη τα χαμένα,
τα τείχη που ορθώνονται κρύβουν μελαχολία
κι αλήθειες που δεν γράφτηκαν ποτέ τους στα βιβλία.
Του δειλινού τα χρώματα στου ορίζοντα τα βάθη
θυμίζ'εικόνα άγια απ'του Χριστού τα Πάθη.
Η Πόλη που περάσανε λαοί χιλιάδες χρόνια
μες στην καρδιά μας φώλιασε "Βασίλισσα Αιώνια".
Αχ Πόλη μου δεν το μπορώ, πώς να σε λησμονήσω
τις μνήμες απ'το παρελθόν σε μια στιγμή να σβήσω.
Τον ήχο σου νοστάλγησα και την ανατολή σου,
αχ Πόλη μου μην με ξεχνάς, ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ!