Αν ο Κόκκαλης και ο Αυλάμης έκαναν απογευματινά χειρουργεία με φακελάκι;
Του Γ. Παπαζαχαρία*
Το θέμα των απογευματινών επί πληρωμή χειρουργείων στα δημόσια νοσοκομεία γνωστό. Ήδη έγιναν τα πρώτα σε Ευαγγελισμό και Γεννηματάς. Αυτό που παίζεται ακόμα, όμως, είναι η στάση των χειρουργών.
Δεν απευθυνόμαστε σε αυτούς που έχουν ήδη επιλέξει ηθική και τρόπο σκέψης που απαιτεί το εμπόριο, και όχι η Ιατρική. Απευθυνόμαστε σε αυτούς που ακόμα ταλαντεύονται.
Απευθυνόμαστε στους νέους επιμελητές που στριμώχνονται σε όποια χειρουργική αίθουσα περισσέψει, σ’αυτούς που περιμένουν να βάλουν το τακτικό τους περιστατικό απόγευμα, βράδυ ή το σαββατοκύριακο.
Απευθυνόμαστε στους έντιμους συναδέλφους που βλέπουν σαν διέξοδο τη συμμετοχή τους στα απογευματινά χειρουργεία για να ενισχύσουν το εισόδημα τους.
Απευθυνόμαστε στους ειδικευόμενους που θα πιεστούν από τον διευθυντή τους και θα διστάσουν να πουν όχι στο απογευματινό χειρουργείο.
Και απευθυνόμαστε κυρίως σε αυτούς, αφενός γιατί αυτοί είναι που θα κάνουν το μαγαζί να δουλέψει και αφετέρου γιατί αυτοί πιστεύουμε ότι μπορούν να πειστούν να κρατήσουν τη στάση που αρμόζει στις παραδόσεις των χειρουργών που μας ενέπνευσαν, των χειρουργών θρύλων που έδεσαν το όνομα τους με τον τόπο και με τους ανθρώπους.
Αυτό που μας ενδιαφέρει, δηλαδή, είναι το κίνητρο και το πρότυπο που θα έχουν οι χειρουργοί που στελεχώνουν τα δημόσια νοσοκομεία, οι χειρουργοί που θα πέσουμε στα χέρια τους, δηλαδή, όταν έρθει και μας η ώρα μας
Γιατί, εδώ που τα λέμε, οι κλινικές που γνωρίσαμε και εκπαιδευτήκαμε, τα απογεύματα έκαναν μαθήματα όχι χειρουργεία με φακελάκι. Και άμα ήταν να είναι στο χειρουργείο το απόγευμα ήταν γιατί έκαναν προχωρημένες επεμβάσεις που τελείωναν το βράδυ ή υποδέχονταν τα επείγοντα. Κι αν μια μερίδα καθηγητών έβλεπε τη δουλειά για χρυσωρυχείο, τους ξέραμε όλοι και ήταν δακτυλοδεικτούμενοι. Και κάθε κλινική που σέβεται τον εαυτό της οικοδομεί σχολή γνώσης και τεχνικής όχι μπακάλικο, που δίνει την πραμάτεια του σε τιμή ευκαιρίας.
Έχουν, βέβαια, οι συνάδελφοι και την ιδιότητα ότι βλέπουν από πρώτο χέρι, κάθε μέρα, το πώς δουλεύουμε ήδη. Με τις μισές αίθουσες κλειστές σε αρκετά νοσοκομεία γιατί το Υπουργείο Υγείας αρνείται πεισματικά να προσλάβει το απαραίτητο νοσηλευτικό προσωπικό. Για να είμαστε ακριβείς, σε επίπεδο Αττικής την ώρα που γράφουμε, λειτουργούν οι 145 από τις 208 χειρουργικές αίθουσες του δημόσιου τομέα. Δηλαδή το 70% για όποιον κάνει τη διαίρεση και το αντίστοιχο πανελλαδικά είναι στο 60%.
Ταυτόχρονα, αν μη τι άλλο, έχει προηγηθεί ένας ορυμαγδός από αγώνες από την Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ) για τους εξευτελιστικούς μισθούς των γιατρών. Και να πει κανείς ότι δεν είχαμε αποτέλεσμα;
- Με πρωτοβουλία της ΟΕΝΓΕ το 2018 ασκήθηκε τριτανοκοπή («έφεση») κατά την απόφαση του ΣτΕ, στην οποία συμμετείχαν συνολικά 8.500 νοσοκομειακοί γιατροί, διεκδικώντας να πάρουν τα αναδρομικά όλοι οι συνάδελφοι και όχι μόνο όσοι είχαν προσφύγει δικαστικά. Το αίτημά μας απορρίφθηκε, ωστόσο κάτω από την πίεση που ασκήθηκε, η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κατέβαλε μέρος των οφειλομένων αναδρομικών σε όλους τους νοσοκομειακούς γιατρούς ανεξάρτητα από το αν είχαν προσφύγει δικαστικά ή όχι. Με τα αναδρομικά του 2018 υπήρχαν διευθυντές που τους αποδόθηκαν δεκάδες χιλιάδες ευρώ και τώρα κάνουν τον ψόφιο κοριό ότι οι αγώνες δε φέρνουν αποτέλεσμα. Ελπίζουμε, τουλάχιστον, να θυμούνται τα δεκάδες μαχητικά στελέχη της ΟΕΝΓΕ που τους μάζευαν τα δικαιολογητικά για τις προσφυγές.
- Ακόμα και το 20% αύξηση που έφερε η κυβέρνηση στην ωριαία αποζημίωση της εφημερίας ή η αύξηση 10 % με το νέο ιατρικό μισθολόγιο, προϊόν πίεσης ήταν σε έναν αγώνα που η Ομοσπονδία δεν υπέστειλε ποτέ τη σημαία.
Δεν υπάρχει, λοιπόν καμιά δικαιολογία.
Σε όλους είναι φανερό τι ρόλο βαράει ο Υπουργός Υγείας, που πρωτοστατεί μαζί με τους χειρουργούς που σχετίζονται με τη Νέα Δημοκρατία, στο να γίνουν τα νοσοκομεία μπακάλικα της ανθρώπινης νόσου. Φέρνουν τον άρρωστο με την πλάτη στον τοίχο να πληρώσει για να γλιτώσει μια αναμονή, την οποία οι ίδιοι προκαλούν με την πολιτική τους. Ίσως το 500ευρο με το πρόσωπο του Υπ. Υγείας που έπεσε σαν τρικάκι στην κινητοποίηση που έγινε στον Ευαγγελισμό, να είναι το καλύτερο νόμισμα για να πληρώσει ο άρρωστος που θα πάει το απόγευμα.
Και για να λέμε και την αλήθεια και οι χειρουργοί που είχαν επαφή έτσι κι αλλιώς με το υπόγειο χρήμα ως τώρα, είναι αυτοί που «καίγονται» τώρα για τα απογευματινά. Κρίμα, γιατί κάποιοι από αυτούς είναι καλοί χειρουργοί.
Όχι, όμως. Ούτε το μέλλον είναι, ούτε πρόοδος, ούτε θα τους αφήσουμε να παριστάνουν το πρότυπο στους νέους χειρουργούς. Επαναφέρουμε το ερώτημα του τίτλου λοιπόν.
Τι θα γινόταν αν Πέτρος Κόκκαλης και ο Γιώργος Αυλάμης έκαναν απογευματινά χειρουργεία με φακελάκι;
Λεπτομέρειες για τους παραπάνω ογκόλιθους, είναι μια καλή ευκαιρία κάποιος να τις «γκουγκλάρει». Ένα μόνο είναι σίγουρο, ότι αν κυνηγάγανε το φακελάκι δεν θα ’χαμε κανένα λόγο να τους αναφέρουμε σήμερα.
Ο Πέτρος Κόκκαλης, ο καθηγητής της Χειρουργικής στο Αρεταίειο, ο διαπρέψας στο Μόναχο, στον Γράμμο, στο Βερολίνο, ταύτισε την ύπαρξη του με τον άρρωστο και με τον άνθρωπο. Όσο για τον Γιώργο Αυλάμη, τον χειρουργό που λόγω πολιτικού κλίματος δεν έγινε ποτέ καθηγητής, ο οποίος έλαμψε στο Ιπποκράτειο και έδεσε τη ζωή του με το Τζάνειο, ξεχώρισε για τη στάση του απέναντι στον φτωχό, στον ανήμπορο. Αμφότεροι παρόντες στον πόλεμο και στην Αντίσταση.
Αυτοί οι χειρουργοί έχουν περάσει από τα Νοσοκομεία μας.
Όχι οι κράχτες δίπλα στον τιμοκατάλογο που ονειρεύεται ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης.
Για αυτό έχει σημασία να γίνουμε περισσότεροι αυτοί που θα περιφρουρήσουμε τις δημόσιες κλινικές που θαυμάσαμε και ανδρωθήκαμε Αυτοί που δε θα συναινέσουμε στην αθλιότητα. Αυτοί που δε θα στελεχώσουμε το απογευματινό χειρουργείο με φακελάκι.
Και όλων μαζί, χειρουργών, αναισθησιολόγων, νοσηλευτών, τραυματιοφορέων, καθαριστών, τα ονόματα μας με πρόκες να είναι καρφωμένα στην πόρτα του χειρουργείου, να μην τα παίρνει ο άνεμος.
*Ο Γιάννης Παπαζαχαρίας είναι χειρουργός στο Τζάνειο Νοσοκομείο και μέλος του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ