Υπάρχει μια κατηγορία αγροτικής γης που αδικαιολόγητα είναι εγκαταλειμμένη. Είναι η γη των ορεινών χωριών που εγκαταλείφθηκαν από τους κατοίκους τους μετά τον πόλεμο (και ιδιαίτερα μετά τον Εμφύλιο). Οι πόλεμοι ηταν απλώς η αφορμή και όχι η βασική αιτία της εγκατάλειψης. Στα πέτρινα αυτά χωριά μέχρι το ’50 κυριαρχούσαν βυζαντινές αγροτικές τεχνικές. Τα νοικοκυριά έπρεπε να παράγουν όλα τα αναγκαία προϊόντα μόνοι τους (δεν αγόραζαν και δεν πουλούσαν τίποτε).
Ετσι
συνέβαινε το παράδοξο να καλλιεργούν όλα τα αναγκαία δημητριακά και
κηπευτικά μόνοι τους πανω στιην πέτρινη γη. Η ζωή ηταν μαρτύριο, από
παλιότερα πολλοί άντρες ξενιτεύονταν, αλλα επέστρεφαν στο χωριό. Μετα το
΄50 πήραν και την φαμίλια μαζί τους και έφυγαν για πάντα. Πήγαν στις
πόλεις (εντος κι εκτός Ελλάδας).
Η
αγροτική παραγωγή εγκαταλείφθηκε εντελώς, τα χωριά ρήμαξαν. Στα 70
χρόνια που πέρασαν δεν υπήρξε ΚΑΝΕΝΑΣ σοβαρός προβληματισμός για τα
παρατημένα αυτά χωράφια, ούτε στο επίπεδο της Πολιτείας, ούτε στο
επίπεδο των ιδίων των ιδιοκτητών. Μια παράλογη σιωπή κάλυψε αυτό το
πρόβλημα όλα τα χρόνια.
Κατάγομαι από ένα τέτοιο χωριό της ορεινής Ηπείρου (Δρυμάδες Πωγωνίου). Ξέρω την πραγματικότητα «από πρώτο χέρι». Είμαι 84 ετών, ο μόνος «όρθιος» ακόμη από την πρώτη γενεά των χωριανών μου. Ανησυχώ πάρα πολύ για την κατάσταση που επικρατεί εκεί.
Κατάγομαι από ένα τέτοιο χωριό της ορεινής Ηπείρου (Δρυμάδες Πωγωνίου). Ξέρω την πραγματικότητα «από πρώτο χέρι». Είμαι 84 ετών, ο μόνος «όρθιος» ακόμη από την πρώτη γενεά των χωριανών μου. Ανησυχώ πάρα πολύ για την κατάσταση που επικρατεί εκεί.
Ένα από τα κύρια ηπειρώτικα όργανα, και διαδεδομένο σε όλη την Ελλάδα, 
