Το διήγημα «Η Βλαχοπούλα» δημοσιεύεται πρώτη φορά το 1892 και συγκαταλέγεται στα πασχαλινά διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Η Φλώρα, στα οχτώ της χρόνια, όταν έχασε τον πατέρα της, στέλνεται ως ψυχοπαίδι στο σπίτι ενός πλούσιου Αθηναίου. Μετά από χρόνια όταν η γυναίκα του πέθαίνει, εκείνος αρχίζει να την βλέπει ερωτικά ώσπου μια μέρα αποπειράται να την βιάσει. Επιστρέφει στο χωριό της, όπου η μητέρα της προσπαθεί να την παντρέψει, ωστόσο το φευγιό από το σπίτι που δούλευε και η επιστροφή της, δίνει λαβή για φήμες που θίγουν την τιμή και την αξιοπρέπειά της. Λόγω αυτού του γεγονότος το να βρεί σύζυγο μοιάζει αδύνατο. Όμως ένας νεαρός στρατιώτης, ο Ζήσος, που γνώριζε απο την Αθήνα και την είχε ερωτευθεί, θα τη ζητήσει σε γάμο και θα την κάνει γυναίκα του μία εβδομάδα μετά το Άγιο Πάσχα.